Film Stevena Sheinberga „Secretary” otrzymał podczas tegorocznego festiwalu filmowego w Sundance Specjalną Nagrodę Jury za ... oryginalność. Ale czy love story z sekretarką i jej szefem w rolach głównych może być oryginalne? Ależ oczywiście! Najlepszym dowodem na to jest właśnie „Sekretarka”.
Reżyserowi udało się stworzyć niecodzienny film dzięki kilku, pozornie dość prostym rozwiązaniom. Humor jest tu bezlitosny, wyrazisty i bezczelny, a erotyzm – kuszący, drapieżny, odkrywający takie strony ludzkiej natury, których większość się u siebie nie spodziewa. Wykorzystanie tego do napisania odpowiednich dialogów i włożenie ich w usta odpowiednich aktorów gwarantowało sukces. Realizatorom „Sekretarki” udało się ten sukces osiągnąć.
Lee Holloway (Maggie Gyllenhaal) ma kilka obaw składając podanie o posadę sekretarki w biurze adwokackim Edwarda Greya (James Spader). Po pierwsze dopiero co opuściła szpital dla psychicznie chorych. Po drugie, wystarczył jeden dzień z jej dysfunkcyjną rodzinką, by wrócić do starych, autodestrukcyjnych nawyków. Poza tym – Lee jeszcze nigdy nie miała żadnej pracy. Mimo to, dziwaczny prawnik zatrudnia ją. Może gdyby sam nie był lekko stuknięty nigdy by się na taki krok nie odważył?
Na początku praca w biurze pana Grey’a wydaje się zupełnie normalna, ale wkrótce pomiędzy pisaniem na maszynie i zaparzaniem kawy, Lee i pan Grey pozwalają sobie na bardziej osobiste stosunki, przekraczając granice, które przyprawiłyby o zawrót głowy każdego dyrektora personalnego. Kiedy o biurowej miłości dowiaduje się rodzina Lee i jej „chłopak z doskoku”, Peter (Jeremy Davies) wybucha skandal. Rodzinka próbuje przywrócić Lee do „normalnego” życia, dziewczyna, pewna swych uczuć tym razem buntuje się. Ona odkryła czym dla niej jest miłość.
Scenariusz „Sekretarki” powstał na podstawie krótkiego opowiadania Mary Gaitskill, będącego częścią głośnej serii „Złe zachowanie”. Postacie opowiadania i filmu, czyli panna Lee i pan Edward, są napisane błyskotliwie. O czym świadczyć może chociażby fakt, że bohaterowie ci są różnie odbierani przez widzów. Jedni widzą w nich „singli” rozpaczliwie szukających drugiej połówki pomarańczy, inni - parę ludzie, którzy powoli budują niezwykły, harmonijny i prawie idealny związek. Podobnie różnie można odebrać sam film. Dla jednych będzie to opowieść o zwariowanych i zdesperowanych ludziach, którym seks przysłania pole widzenia, dla innych – wyjątkowym love story. Jedno jest pewne. Dla wszystkich będzie to świetnie, choć niekoniecznie łatwo, spędzony czas.