Momentami strasznie się dłuży, ale zdjęcia są rewelacyjne.

cuuudowny film!!!!! MUZYKA, MUZYKA, MUZYKA (sic!) + obraz = POEZJA!! chociaż rozumiem że nie każdemu przypadnie do gustu.. świetny Campino, świetny jak zwykle Dennis Hooper i to prze-niebieskie spojrzenie pani "od fresków" na uroczym, jakże włoskim, skuterku, chyba wybiore sie jeszcze raz, bo to uczta jest! aż nie chcialo wstawac z fotela, bym tak sobie zastygła słuchając końcowej piosenki..

u Wendersa jednak zawsze jest genialna ścieżka, ma nosa facet, ścisła czołówka moich ulubionych reżyserów

Bardzo mnie rozczarował ten film. Spodziewałam się znacznie więcej po twórcy takiego kalibru jak Wenders. W filmie nie ma nic odkrywczego. Jest patetyczny, teksty na temat życia i śmierci porażają banalnością i błahością, egzystencjalne problemy głównego bohatera kompletnie mnie nie przekonały, postać jest płaska. Podobały mi się jedynie zdjęcia, pewnie także z racji tego, że byłam wcześniej w Palermo. I muzyka, ale tu bardziej ukłon do wykonawców niż do twórców filmu

ten film na pewno nie będzie nużący dla pasjonatów fotografii, rewelacyjna muzyka, polecam!

nie zachwycił mnie ten film, nie jest długi ale ma się wrażenie że trwa 3h. spodziewałam się czegoś lepszego.

Dla tych nieznajacych tworczosci Wendersa, jest to moim zdaniem dobra okazja aby sie z nia zaznajomic. Bywal wprawdzie w lepszej formie, ale tym filmem nie schodzi ponizej pewnego poziomu. Przyklad jak mozna zrobic film w pewnym sensie pod prad tego co sie aktualnie dzieje w kinie i ciagle z wlasna wizja. Plus swietna muzyka, zdjecia no i aktorzy, np. zjawiskowa Giovanna Mezzogiorno czy troche straszny Dennis Hopper. Widac rowniez ze Wenders podczas krecenia tego filmu byl bardzo przejety smiercia Bergmana i Antonioniego. Mysle, ze to tylko dodaje temu obrazowi dodatkowej atrakcyjnosci, jako ze temat smierci i milosci przewija sie tutaj pod kilkoma postaciami. Tak wiec polecam ten film - warto go obejrzec zwlaszcza bardzo pozna pora.

Piękny film, momentami lekki, momentami ciężki; momentami głośny i jasny, momentami głuchy i mroczny; ciekawy bardziej i mniej - jak to w życiu jest - ale nie nudny. Wielowymiarowy, a wszystkie wymiary w nieświadomości mocno zakorzenione. I duchy są - Goethego, Freuda, Lou Reeda i innych. I pewnie warto kiedyś powrócić, usłyszeć ponownie. Poezja pisana prozą, fotografią i muzyką. Fajna; tylko nie dla intelektualistów może i potrafiących używać dźwięcznych słów, a w rzeczy samej o uczuciowości kłody drewna. Jest równowaga życia i śmierci, powagi i zabawy, więc idźcie na film śmiało - polecam!

miało być "niewidzialne", "nieuchwytne", "subtelne"... wyszło przegadane, naiwne, bzdurnie patetyczne. disco dla wrażliwej młodzieży. pudło Panie Wenders. szkoda.